Knerten

Eg er veldig glad i å høyre på radio, og i bilen står den alltid på. Ein dag eg var på ferga, var det konkurranse i lokalradioen, og den starta ca slik: -Vi vil ha namnet på ein norsk forfattar som har skrive om ein pinne. Eg tenkte straks på Knerten, tasta så inn Anne Cath Vestly og sendte inn. Og før eg var heime, blei namnet mitt lest opp som vinnar. Kva eg hadde vunne visste eg ikkje, men kjekt var det no.

Etter nokre dagar kom premien frå NRK Møre og Romsdal i posten, ein buff. Då tenkte eg på Knerten igjen, og kom på at han kan no gli rett inn i naturprosjektet mitt! På med premien og ut på Knertenjakt med ein gong. Han kan nok syast;) 

Knerten kjem frå furufamilien. Her er ein som er påkledd, og ein eg har ribba til skinnet.

Og Knerten forelska seg no i ein vidunderleg jentebjørkekvist, som heitte Karoline.

Så var det fram med stoff, symaskin og ein naken pinne. Men Knerten er like blid, sjølv etter mange stikk både her og der. I bakgrunnen har han det berømte Opstadhornet, som prangar rett bak huset vårt.
Eg har brukt lin til bakgrunn. Trea er av tyll og påsydd med stoppefoten. Teksta er sydd på frihand og festa på til slutt.

Og som sagt så forelska Knerten seg i den vakre Karoline med dei fine flettene. Her er det lykkelege brudeparet i sin finaste stas. Karolinekvisten har fått litt farge på seg, og sytråden dannar mørke striper, som er på lys bjørkenever.

Og kvar er det vel meir minnerikt for to pinnar å bli foreviga, enn under hjartet på eit tre. 

No er dei som rette ektefolk å rekne, og eg håper dei lever lykkelege saman alle sine dagar!

Oppi fjellvegen helsar vi alltid på vår Knerten. "Give me five på Knerten", seier eg, og Bianca helsar på Knerten med eine labben. Så sparkar eg opp snø som ho kan hoppe etter som premie. Like artig kvar gong. Og når det ikkje er snø, er det litt skryt og leik;) Kjekt med barnebarn;)

Anne Cath Vestly forstod seg verkeleg på barn, og ho var så tidleg ute med likestilling i bøkene sine, at ho fekk sterk kritikk. Ho blei til og med blei drapstrua for å ha sagt i radioen at barna kom fra mammas mage og ikke fra storken! Tenk å la far til Aurora vere heimeverande, trille barnevogn og gå på spedbarnskontroll i 60-åra! Skandale! Ei tøff og uredd dame som har ei mengde bøker etter seg. Men stemma hennar høyrdest egentleg barnsleg og forsiktig ut;)
Og så er eg så heldig at eg fekk møte henne live, då ho kom på sjukehuset for å glede barn (og vaksne). Eg trur det var i 1990. Dei vaksne "kjente" henne nok betre enn barna gjorde. Vi vaks opp med hennar bøker.

Til slutt vil eg rette ein takk til NRK Møre og Romsdal, som ga meg inspirasjon til å mimre om denne flotte forfattaren, og som igjen gjorde at eg fekk idéen om å sy Knerten. Kanskje kjem han i fleire utgåver seinare.